Bon soir! De pompoensoep is op ( ja, ik eet hier echt soep! ) , muziekje staat aan en er staat een kop thee met een chocolaatje naast mijn bed. Perfect moment dus om alles weer eens op te schrijven! Eens zien waar ik zal beginnen..

Mijn 3^e werkdag zit er nu op en ik moet zeggen dat het best goed bevalt! Fred werkt elke dag van 9 tot ongeveer 6/7 uur. Elisabeth werkt maandag heel de dag, dinsdagochtend en donderdagochtend. Maandag zou ik dus heel de dag alleen met de kinderen zijn, maar omdat het mijn eerste werkdag was, kwam Elisabeth speciaal terug om samen met ons te lunchen! Tussen de middag eten we warm ( 12 uur ) en om een uur of half 8/8uur ook nog een keer. Wat dus inhoudt dat ik ook moet koken. Gelukkig vind ik dat superleuk om te doen, dus mij hoor je niet klagen!

Om half 12 ( en 4 uur ) moet ik Romane en Louise uit school halen. Dus Alexis in de buggy en naar school toe. Daar sta ik netjes te wachten tussen alle moeders met een baquette onder hun arm geklemd. Zodra de deuren opengaan manoeuvreer ik de buggy door de smalle deuropening en sta daar dan vervolgens opgepropt tussen alle moeders in de smalle hal. Met de wagen. Super onhandig dus. De 2ling zit in verschillende klassen, dus ik moet ook nog eens met dag buggy lopen/ronddraaien etc. Maar dan komt het leukste moment! Romane en Louise zien me, krijgen een big smile op hun gezicht en rennen op me af. Dan krijg ik vervolgens een kus en een werkje of een kleurplaat in mijn handen gedrukt. En dat is echt een fijn moment! Dan denk ik: wat is au pair zijn toch leuk. En ik zie de moeders goedkeurend knikken en denken: ‘Dat is een goede au pair, als de kinderen zo blij zijn om haar te zien!’ Vervolgens kleed ik Romane en Louise aan en kunnen we weer naar huis. Jammer genoeg loopt daar het ‘fijne’ moment af, want rennen is natuurlijk veel leuker als lopen! Daar geef ik ze helemaal gelijk in, alleen jammer van de 2 drukke wegen die we moeten oversteken. Dan houdt ik mijn hart vast en roep: ‘Voorzichtig!’ Ze snapten gelukkig al na 1x wat dat betekende en nu gebruik ik dat woord gewoon altijd, zijzelf ook! J Elke keer slaak ik weer een zucht van verlichting als ik netjes met alle 3 de kids thuiskom!

Het gaat overigens niet altijd zo, tot nu toe is het 1x misgegaan. Louise was namelijk erg koppig en zodra ze me zag, trok ze al gekke bekken naar me in de klas en stak haar tong uit. Vervolgens luisterde ze totaal niet naar me en blokkeerde de ingang (tevens ook de uitgang) van de school. Ik op mijn beste Frans en Duits lief vragen of ze misschien wil doorlopen? Vervolgens krijg ik weer een uitgestoken tong van haar en blijft ze staan. Daar stond ik dan, Alexis in de buggy en Romane naast me. Er vormde zich al een ‘rij’ met moeders achter mij en ik kreeg Louise maar niet uit die deuropening. De moeders hadden juist net zo’n ‘goede indruk’ (althans, dat denk ik) van me, dat ik Louise ook niet wilde optillen ( wat zich zou uiten in een gillende en schreeuwende Louise, daar ken ik haar al goed genoeg voor. ) Toen zag ik de moeders denken: ‘Die meid denkt zeker dat ze voor 3 kinderen kan zorgen, ze kan nog niet eens 1 kleuter naar haar laten luisteren!’ Vervolgens tilde een andere moeder Louise uit de deuropening en kon mijn hoofd weer wat kleur loslaten toen ik naar buiten liep! En na een goed gesprekje thuis met Louise zie ik alles weer positief in, want stiekem is zij toch wel mijn lievelingetje, ma petite soeur noem ik haar!

Eigenlijk heb ik er 4 petites soeurs bij. En dat is even wennen. Ik denk dat er elk kwartier wel iemand huilt. En aan tafel vallen dan ook de nodige woorden. Dit kon ik natuurlijk verwachten in een gezin met 5 kinderen, maar toch is het iets wat me tegenstaat. De kinderen kunnen zo ineens hun kop opzetten en dwars doen. Vooral Johanna. Elisabeth vertelde me dat Johanna 3 weken geleden op het dak ( ja echt het dak! ) van de buren zat. Gewoon, omdat ze de buren wou zien. Ik maak mijn borst alvast maar nat!

Wat betekend dat, dat ik hier blijf? Ik zou willen dat ik het zelf wist! Er is nu een week om en het gezin is superaardig. De kinderen accepteren me ook en ik voel me hier goed. Reden genoeg om te blijven zou je zeggen? Ja, en toch is er iets in me dat zo erg naar Urk trekt.. Dat had ik vanochtend bijvoorbeeld, toen ik met Alexis alleen was. Maar ’s middags had ik de tweeling er ook bij en hebben we het huis op zijn kop gezet. Ik heb me heerlijk vermaakt en me kapot gelachen met de kids. En dan denk ik: Mirjam, blijf hier! Elisabeth en Fred zetten me (gelukkig) ook totaal niet onder druk. Mijn ouders mochten zelfs dit weekend hier logeren als ze wilden! Want als alles goed gaat, komen ze hier vrijdag! J ( en voor de nieuwsgierigen: ze slapen in een hotel! ;) )

Gisteren sneeuwde het hier eindelijk! Ik was de hele middag alleen thuis toen ik de eerste sneeuwvlokjes zag vallen. En toen kwam dat overweldigende gevoel, dat ik wat moest doen en naar buiten moest gaan! Dus toen het nog maar licht sneeuwde, trok Mirjam haar laarzen aan, pakte zich goed in en liep naar het park hier achter het huis. Ik denk dat ik geen grotere glimlach op mijn gezicht kon hebben. J’aime la neige! Ik heb heerlijk rondgelopen in het park en me daarna opgewarmd met een kop thee thuis met een boek erbij tot ik Fred hoorde thuiskomen op de scooter. De sneeuw gaf Fred ook wel een goed gevoel denk ik, want 5 minuten later hoorde ik de kerstcd van Michel Buble schallen door het huis. En Fred zong lekker mee. Toen ik hem hoorde ‘dupdupdup’ zingen, ontsnapten me wel een paar giecheltjes. Malheuresement viel er niet veel sneeuw, dus vandaag kon ik er niet van genieten met de kinderen. Het weerbericht voor volgende week is overigens wel erg goed en laten de kinderen dan net vakantie hebben! (2 weken zelfs, zie er wel een beetje ‘tegenop.’ ) Hopelijk kunnen we dan wat uurtjes buiten doorbrengen! (ALS ik hier blijf.. )

Fred en Elisabeth zijn trouwens ‘gefascineerd’ door Nederland en dan vooral door Urk. Vooral Fred. Hij praat er de hele tijd over tegen mij en stelt me zoveel vragen. Gisteren vroeg hij of ik hem wat foto’s wilde laten zien van Urk en van de kotters enz. Dus gisteravond had ik heel wat foto’s opgezocht en heb ik Urk gepresenteerd. Google streetview erbij gebruikt voor het oude dorp. Youtube voor de koren, google afbeeldingen voor alle kerken. En ze vinden het echt geweldig. Ze willen zo graag langskomen. Ze vinden het bijzonder dat er alleen maar Christelijke scholen zijn op Urk en dat er nog zoveel vrijheid is! In Frankrijk is dat er namelijk helemaal niet. De kids worden zelfs gestraft als ze op school iets over het christendom zeggen. En toen ik ze filmpjes van de EO Jongerendag en de Nederland zingt liet zien, konden ze hun ogen helemaal niet geloven. Terwijl dat voor ons zo normaal is… Ik wordt nu elke dag meer met mijn neus op de feiten gedrukt dat wij gezegend mogen zijn! Johanna kwam vandaag zelfs thuis met de mededeling dat wij van de apen afstamden, vertelde haar leraar, maar waarom had zij dat niet in de Bijbel gelezen? Ik besef me dat er voor de ouders echt een taak ligt, omdat ze alleen thuis over Jezus te horen krijgen. En als ik hier blijf, moet ik die taak ook op mij nemen. Ik ben daar al mee bezig, want ze spelen elke dag met de Christelijke puzzelboekjes die ik ze gegeven heb! J

Tot zover mijn verhaal. Iedereen bedankt voor alle reacties, dat vind ik erg fijn! En ik moet Andrea ook even vermelden. Gewoon omdat ze haar naam in mijn blog wou lezen, haha.

Un grande bisou, Mirjam